Liefde

Mijn ouders waren hardwerkende mensen die ons – kinderen –  liefde gaven in de vorm van voeding, kleding en hun zorg.
Ik kom uit een groot gezin en daar heb je eigenlijk weinig van jezelf. Zelfs je bed is niet van jou, die deel je met je zusjes.
In mijn jeugd heb ik geen herinneringen aan liefdevolle onderwijzers of onderwijzeressen. Wel één onderwijzer die ook persoonlijke aandacht had.
Van mijn familie was er één tante die warme aandacht had, haar ogen lachten..
Ik was eigenlijk altijd op zoek naar liefde. Daarom had ik in mijn puberteit ook altijd vriendjes, daardoor kreeg ik aandacht, wat natuurlijk niet hetzelfde is als liefde...
 
Met vriendinnetjes was het wel gezellig, maar het was vooral lachen en pret maken en samen leuke dingen doen.
Later in vriendschappen was ik ook getuige van warmte in vriendschappen die anderen hadden en daar kon ik soms jaloers op zijn op de liefde die er uit sprak. Dat voelde voor mij onbereikbaar.

Ik weet nog goed het eerste bosje bloemen wat ik kreeg van mijn toenmalige schoonmoeder, dat was voor mij !  

In mijn partner zocht  en vond ik liefde. Toen ik kinderen kreeg voelde ik  de liefde die er in mij was en de liefde die ik nog miste.  Ik weet nog dat ik mijn dochtertje in mijn armen hield, als ik in de ogen van mijn dochtertje keek, leek het wel alsof ze mij liefde gaf! Ik werd er soms verlegen van, zoveel liefde.

In mijn adolescentie periode had ik een vriendin. Zij vertegenwoordigde voor mij liefde. Toen ik een keer afscheid van haar nam, voelde ik zo'n enorme pijn in mijn hart, omdat de liefde voor mij zo onbereikbaar leek, mijn liefde zat opgesloten in mijn hart.  Toen heb ik in mijn dagboek geschreven: “Mijn hart is te groot voor de wereld. De wereld is te groot voor mijn hart.” Daarmee bedoelde ik dat ik geen plek voelde in de wereld voor de liefde die ik in mijn hart voelde. Alsof mijn liefde niet kon stromen.

Toen ik 20 jaar was deed ik vakantiewerk bij de Thuiszorg. Ik werkte bij een bejaarde mevrouw die aandacht voor me had. Ze zei: als ik kon schilderen dan zou ik een portret van je maken. Ze vond me zo mooi. Dat voelde echt als belangeloze liefde.

Ik zocht eigenlijk naar de bevestiging van mezelf  bij mijn partner, bij mijn kinderen en bij mijn vriendinnen.  
Later ontdekte ik dat dat ook niet werkte. En dat ik die liefde eerst in mezelf moest vinden en accepteren.
In mijn zoektocht naar mezelf kwam ik bij Zohra Bertrand, zij is de grondlegster van Psychosofia en kortgeleden overleden. In haar vond ik de herkenning wie ik ten diepste was.

Ook Carien Rietberg  (astrologe) heeft mij in dit proces verder gestimuleerd. Zij gaf tijdens een lezing een suggestie om je op iemand te concentreren bij wie ik liefde aanwezig voelde. Ik ging met mijn aandacht naar een liefdevolle vrouw die ik ken. Ik voelde een enorme blokkade in mijn keel, en pijn in mijn hartstreek, alsof ik liefde bijna niet kon toelaten.

Ik volgde een keer een workshop  zingen tijdens mijn yoga opleiding en ik vond de mensen niet aardig die er waren.
We gingen mantra's zingen en door het zingen ging mijn hart open; “Ik houd van zingen “. Daarna vond ik alle mensen aardig...dat was wel heel grappig om te merken.
Wat een verschil om te leven vanuit een open hart.

Een valkuil in vriendschap is afhankelijkheid. Soms voelt het zo warm in vriendschap en vult het ook een leegte op, dan wil je steeds bij iemand zijn, net zoals je ook afhankelijk kunt zijn van je partner.

Rond mijn 40e werd ik een keer depressief, ik voelde me heel ongelukkig. Toen ik me af ging vragen waardoor dat kwam, kwam ik in mezelf tegen dat het allerbelangrijkste in mijn werkzame leven – les geven over spirituele pedagogiek – is en dat was iets wat ik niet in de praktijk durfde te brengen omdat ik het eng vond.

Toen heb ik bewust gekozen om dit in mijn leven een plek te geven. Liever onzeker dan depressief !

Hoe is het nu in mijn leven rondom liefde: Ik had een keer een droom: “Mijn hart lag op mijn tong, maar het was gebroken...” Ik heb in mijn gevoel een zoektocht gehad naar de liefde in mezelf, naar de vervulling in mezelf. Zonder afhankelijkheid. Nu ervaar ik geen leegte meer als ik alleen thuis ben, zonder mijn partner.
Als hij komt is het een aanvulling, maar geen opvulling,  wel een vervulling.

In vriendschappen voel ik ook vervulling, het in elkaar opgaan. Je openen voor elkaar.
Liefde is als een warme hand rond mijn hart, een hele diepe menselijke warmte. Mijn hart stroomt weer ! Vooral mijn kleinkind is heel belangrijk voor me in het openen van mijn hart. Als zij er is ben ik zo blij!